Όλο και πιο συχνά συναντώ γονείς με μάτια τρισδιάστατα να δηλώνουν «δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν;». Περίεργες ανησυχίες έχει η ράτσα μας τελευταία. Τόσα χρόνια, μασκαρεμένοι σαν τραβεστί στη Συγγρού, βιώναμε και μεταλαμπαδεύαμε την απόλυτη μούφα και κανένας δεν δήλωνε ανήσυχος! Απολύτως εφησυχασμένοι στο ψέμα! Τώρα που ξεβράζει ο τόπος αλήθεια και οι βόθροι απομυθοποίηση, πλάκωσαν οι ανησυχίες. Για φαντάσου!
Αναθρέφαμε παιδιά για έναν άλλον πλανήτη, έναν άλλον χώρο στο διάστημα απολύτως ανεξερεύνητο, πατέντα ελληνική που έβγαζε τη γλώσσα ακόμα και στη συνταγή της Coca Cola…Τα εκπαιδεύαμε από τα γεννοφάσκια στην παρακαμπτήριο , στο κάτω από το βάση, στο «να τρυπώνεις», στο «άστο σε μένα και θα του δείξω εγώ!», στον καφέ, στο αραλίκι. Τους φορτώναμε στην πλάτη τσάντες ασήκωτες, ώρες απέραντες, φροντιστηριακές, παπαγαλίστικες. Τους κάναμε να πιστεύουν ότι όλη η γη κινείται γύρω από την Ελλάδα, όλος ο πλανήτης περιμένει αυτούς και η απόλυτη φιλοδοξία είναι να μπουν στο «κολέγιο». Τα ταξιδεύαμε στη Μύκονο όχι παραπέρα, να δηλώνουν «εμείς εδώ περνάμε καλά!» χορεύοντας! Ένας σιχαμένος επαρχιωτισμός, ένας φωταγωγημένος νεοπλουτισμός, μια άθλια ομφαλοσκόπηση και μόνο.
Καμωνόμασταν μπροστά στα μάτια τους, τους ζάπλουτους, κολυμπώντας μέσα στην κατανάλωση, προσκυνητές στην απόλυτη Θεότητα του χρήματος και δη του εύκολου. Προσφέραμε άλλοθι πριν καν τα ζητήσουν. Που ακούστηκε να δουλεύεις και να σπουδάζεις ας πούμε! Μα τα Πανεπιστήμια είναι κυρίως κλειστά… Όχι! Εσύ να κοιτάς τις σπουδές σου! Σπουδές; Όπου μπει! Όπου το βάλουν! Όπου το πάρουν! (σοφά τοποθετούσαμε ουδέτερο γένος). Και αν πάει στο εξωτερικό. Βόγκηξε η Αγγλία Ελληνάκια! Σπουδές «κάτι σε business» (δεν δόξασε άλλος λαός πιο πολύ το –business-) και στο καπάκι και το master…Τίγκα στο αξεσουάρ, άδειοι στην ουσία! Για να καταλήξουν πάλι υπό τη σκέπη της Αγίας ελληνικής οικογενείας. Ανησυχούμε ωστόσο έντονα τελευταία!
«Δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν!» Νεοέλληνες. Χειροκροτητές κάθε Τρίτη στην ελληνική μας επιθεώρηση. Παίρνουμε θέση… Σσσσσουτ! Αρχίζει ο Λάκης! Το ανακουφιστικό «Καλά που υπάρχει και ο Λάκης!» φανερώνει σαδιστικά την απόλυτη γύμνια μας. Να πάρουμε «γραμμή» κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Να βγάλουμε το άχτι μας. Από το Θεοδωράκη για μπροστάρι με στίχους Ελύτη, Σεφέρη. Από τα Καπνισμένα Τσουκάλια…Τι ευθύνη, του κοτσάραμε στις πλάτες, του έρμου του Λαζόπουλου! Τον βρήκαμε ταλαντούχο και του την πέσαμε. Ένας ολόκληρος λαός περιμένει από το Λάκη… Να κανακέψει την κοινωνία, να αναπτερώσει την νεολαία, να διασκεδάσει, να νουθετήσει, να «τις βρέξει» στα λαμόγια της πολιτικής σκηνής. Τι του έλαχε! Που να τόξερε! Αυτός μια επιθεώρηση ξεκίνησε πετυχημένη αλλά εμείς ξεμείναμε από οράματα, από στόχους, από πνευματικό κόσμο, από όνειρα, από πολιτικούς και του κατσικωθήκαμε στο σβέρκο να μας σηκώνει λίγο ψηλότερα…Να βγάζουμε την εβδομάδα σαν άλογα σε ανηφόρα. Λίγο ψηλότερα. Μόνο ο Λάκης μπορεί…«Δεν με νοιάζει για μένα αλλά για τα παιδιά μας»...Για πολλά, για πάρα πολλά είμαι απαισιόδοξη. Για το μόνο όμως που πετάω από αισιοδοξία είναι για τα παιδιά μας.
Της Ρέας ΒιτάληΗ συνέχεια
εδώ.
[Φωτογραφία]: Δημήτρης Σούλτας
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας για 50 χρόνια 
Την Κυριακή 6 Ιουνίου στο Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας πραγματοποιείται για τρίτη χρονιά το Athens Photo Inspiration. Προμηθευτείτε την φωτογραφική σας μηχανή και δείτε την Αθήνα από μια άλλη οπτική. Περισσότερες πληροφορίες http://www.athensphotoinspiration.gr
Στα πλαίσια περιορισμού των κρατικών οργανισμών και φορέων το υπουργείο πολιτισμού αποφάσισε να κλείσει μετά από 72 χρόνια λειτουργίας το θεατρικό μουσείο ενώ κινδυνεύει να καταργηθεί και ο θεσμός των ΔΗΠΕΘΕ που θεσπίστηκαν από την Μελίνα Μερκούρη.
